W życiu rodzica przychodzi taki moment, kiedy staje na wprost swojego dziecka i w panice myśli: co jest? co się dzieje? Kim jest ten mały potwór? To moje dziecko?
Jak to możliwe, że Twoja ukochana córeczka, ukochany synek zachowuje się w taki straszny sposób, że nie słucha, co mówisz, odpyskowuje, używa strasznych słów, przedrzeźnia Cię, kiedy mówisz, naśmiewa się z Twojego zaangażowania?
Spokojnie to tylko awaria.To się da naprawić.
Bo pomyśl tylko: co dzieje się z Twoim kochanym maleństwem, kiedy znika Ci rano z oczu, kiedy zostawiasz go w przedszkolu, zaprowadzasz do szkoły, kiedy wychodzi z domu samo, bo to obciach chodzić z mamusią.
Twoje dziecko z bezpiecznego domu przechodzi na kilka, czasem kilkanaście godzin do świata, w którym musi wywalczyć dla siebie miejsce. Do świata, w którym musi udowadniać swoją wartość, do świata, w którym musi się bardzo często dostosować do otoczenia, spełnić oczekiwania.
Jest samo, powstrzymuje zwykle negatywne emocje, żeby nie sprawiać kłopotów, a potem te emocje odreagowuje w domu, na Tobie. Nie dziw się, kiedy widzisz grymas, którego wcześniej nie znałaś. Twoja córka czy syn musi odreagować. I lepiej, że tak się dzieje, bo najgorsze są powstrzymywane emocje, one wybuchają w najmniej oczekiwanym momencie, często w sposób tragiczny.
Dlatego nie zrażaj się, nie obrażaj się, nie miej pretensji, że nie spełnia Twoich oczekiwań. Rozmawiaj, a jeśli nie chce, próbuj, nie poddawaj się.
Często jest tak, że dzieci przeżywają jakąś drobnostkę w taki sposób, jakby w ich życiu wydarzyła się tragedia na miarę wojny światowej. Każdy problem jest dla nich największy. Dlatego im dłużej duszą w sobie emocje, im dłużej przeżywają wszystko wciąż i wciąż od nowa w głowie, jest coraz gorzej.
A wystarczy chwilę porozmawiać z mamą czy tatem i okazuje się, że nie stało się właściwie nic wielkiego.
Tylko, broń Boże, nie wyśmiewaj niczego. Wszystko, co przeżywa Twoje dziecko, jest najważniejsze na świecie. Traktuj je poważnie i z szacunkiem i będzie dobrze.
Pewnie, że rozmowa pomoże do następnego spektakularnego problemu, ale wtedy znowu rozmawiaj.
Trudno, tak naprawdę nigdy nie będziesz mieć spokoju, z małymi wyjątkami, pojedynczymi dniami sielanki, ale to wszystko robisz, znosisz dla tego, jakie Twoje dziecko ma być kiedyś w przyszłości. Robisz to, żeby wiedziało, jak sobie radzić w trudnych chwilach, pokazujesz, jak rozwiązywać problemy, pokazujesz, że kochasz i że zawsze może na Ciebie liczyć.
I zyskujesz przyjaciela. Kiedy już Twoja córka czy syn stanie się dorosłym człowiekiem wciąż będzie z Tobą rozmawiać. Z czasem to Ty będziesz mógł/mogła liczyć na wsparcie, kiedy już nie do końca będziesz rozumieć otaczający Cię świat. I prawdopodobnie będziesz dumna/dumny z tego, że Toje dziecko jest takim mądrym człowiekiem.