Bladolicego wampira w czarnej pelerynie z wysokim kołnierzem zna oczywiście każdy. I chociaż jest on istotą demoniczną, trudno go jednoznacznie potępić. Nieszczęśliwy i zmuszony żywić się ludzką krwią, jest postacią tragiczną niczym romantyczny poeta. Oto prawdziwa historia Draculi
Dracula – zanim wampir wyprzystojniał
A dlaczego poeta? Otóż dlatego, że hrabia Vlad Dracula ma w sobie więcej z poety, niżby się mogło z pozoru wydawać. Nosi pelerynę rodem z epoki romantyzmu, stracił miłość swojego życia i… jest demonicznie przystojny. Na ogół. A w każdym razie, gdy zaaplikuje sobie odpowiednią dawkę ludzkiej krwi.
Zanim jednak ten najsłynniejszy z wampirów zamienił się w galanta, w ogóle człowieka nie przypominał. Wampir bowiem, zwany również wąpierzem, upiorem, a czasem strzygą (choć to istota nieco odmienna), był stworem bardzo niebezpiecznym i niezbyt urodziwym. Powstawał z niespalonych zwłok i miał zwyczaj dręczyć swoich bliskich za to, że nie dopełnili obowiązku pochówku. Wiara w wampiry wśród ludów słowiańskich nasiliła się po przyjęciu przez poszczególne kraje religii chrześcijańskiej, która zamiast całopalenia nakazywała grzebać zwłoki.
W wielu kulturach za wampiry uważano także ludzi kalekich, bladych, a nawet cierpiących na chroniczne zmęczenie. Wierzono, że łatwo je odpędzić za pomocą czosnku, srebra albo wbijając nóż w ich cień. Inne z kolei wersje głosiły, że wampir nie ma ani cienia, ani własnego odbicia w lustrze.
Aby skutecznie stwora unicestwić, należało przebić jego serce osinowym kołkiem, ponieważ według Słowian osika miała moc odstraszania demonów. Później zaś dorobiono teorię, że było to drzewo, z którego zbito krzyż dla Jezusa i stąd jego moc. Jeśli zaś osoba uznana za wampira zmarła śmiercią naturalną, stosowano pochówek antywampiryczny, aby zapobiec ewentualnym wędrówkom krwiopijcy wśród żywych. Po pierwsze, nieboszczyka pozbawiano głowy, która lądowała w grobie między nogami. Po drugie, dla pewności wypchano mu do ust główkę czosnku i układano ciało twarzą do dołu. Tak unieruchomiony na wieki wieków amen, nie mógł wylecieć pod postacią nietoperza, żeby pożywić się ludzką krwią, która była mu do dalszego istnienia potrzebna.
Co ma Byron do Vlada Palownika? Dracula historia nieznana
I tak rzecz miała się z wampirami – ani przystojnymi, ani romantycznymi – aż do końca wieku XIX, kiedy niejaki Bram Stoker napisał powieść pod tytułem „Dracula”. Jemu bowiem zawdzięcza nazwisko, wygląd i tytuł szlachecki najsłynniejszy wampir wszech czasów, który podbił Hollywood jeszcze za czasów kina niemego.
Do stworzenia postaci tragicznej i przerażającej zarazem, posłużyły pisarzowi słowiańskie mity o nieumarłych oraz dwie nietuzinkowe postacie, które się nigdy nie spotkały. Pierwszą był osławiony hospodar wołoski Vlad Tepes (Palownik) zwany także Draculą, ponieważ jego ojciec Vlad Diabeł był członkiem Zakonu Smoka powołanego przez króla do walki z niewiernymi. Warto też zapamiętać, że przekształcone przez lud słowo Draco (smok) w Drakul oznacza diabła.
Vlad przede wszystkim zasłynął z nabijania Turków na pal. Straszne? Być może z dzisiejszego punktu widzenia.
Ale w średniowieczu nie był to zwyczaj rzadki i Vlad ani nie różnił się od sobie współczesnych, ani nie stosował nowatorskich metod. Na pale nabijano wrogów jeszcze w XVII wieku, co zapewne wiadomo czytelnikom Sienkiewiczowskiej „Trylogii”. Mało tego, był uważany za bohatera narodowego, który powstrzymał nawałę turecką, dopóki nie popadł w konflikt z rodakami. Przegrał wojnę propagandową, rodzony brat pozbawił go władzy i zginął w zasadzce.
Drugą postacią, która średniowiecznemu rycerzowi nadała wyglądu romantycznego wrażliwca w czarnej pelerynie, był nie kto inny, tylko sam lord Byron. Jeden z największych z angielskich poetów, który musiał uciekać z ojczyzny po skandalu obyczajowym wywołanym romansem z przyrodnią siostrą. Zaliczany do grona twórców romantyzmu, stworzył postać bohatera bajronicznego – tajemniczego buntownika, cierpiącego z powodu wyrządzonego w przeszłości zła i skonfliktowanego ze światem lub Bogiem.
Ot, dokładnie takiego, jakim wydaje się być hrabia Dracula, który otrzymał nazwisko po hospodarze wołoskim wygląd poety.
